We zijn in verwarring. We dreigen verstrikt te raken in een identiteitscrisis die maar op een manier kan eindigen: collectieve depressie.
Dat moeten we voorkomen en daarom een kloeke handleiding over wat ons Nederlander maakt. Om op terug te vallen, aan te refereren en om van te leren.
Voor de nieuwkomers, zodat ze weten waar ze zich aan te houden hebben, en, misschien nog wel meer, voor de hardwerkende Nederlander met voeten en voorouders in de Hollandse klei, voor stadse plattelanders en stedelingen in hun villa’s op de hei.
Zodat we allemaal weer een beetje houvast hebben.
Vandaag: de letter X.
Xantippe
Het lastige en humeurige stuk sacherijn waar Socrates mee getrouwd zou zijn. Veel mannen in Nederland identificeren zich hierdoor met Socrates. Niet dat ze iets van hem willen lezen of weten, filosofie is niet echt ‘hun ding’, maar de vrouw waar ze mee getrouwd zijn is, naast een leuk hebbeding, door de bank genomen ook gewoon lastig, veeleisend. Ze spreekt je tegen, ze heeft een eigen wil, ze wil je overhemden niet strijken en als je op zaterdag dan eens met je vrienden mag gaan stappen moet je op tijd thuis zijn omdat je zondag bij je schoonfamilie op de koffie moet.
Xenofobie
Dat je moet wennen aan iemand die anders is dan jij valt te begrijpen. Maar als die aanvankelijke onwennigheid tot een ziekelijke angst voor het vreemde muteert, heb je hulp nodig, omdat het je kan belemmeren in het sociale verkeer en de omgang met je medemens. Behalve als de vreemdeling van wie je niks moet hebben uit Afrika of het Midden-Oosten komt, dan kan je je angst gewoon overschreeuwen met gekanker over die gore etenslucht in het portiek, dat ze dieren slachten op het balkon, dat je verdomme niet eens met hun vrouw mag praten, ze je geen hand willen geven en dat ze er toch gewoon niet uitzien als een kerel in die jurken en die hoogwaterbroeken.
XTC
Wij Nederlanders lopen graag in de pas, vallen liever niet op (zie ook: Gewoon) Wij zijn van het opkroppen, zeker als het gaat om ergernis over een ‘boven ons geplaatste’, ontevredenheid met een situatie die we niet kunnen veranderen, een vriend/vriendin waar we op uitgekeken zijn maar met wie we net een huis hebben gekocht en waar we dus aan vast zitten. Om te voorkomen dat al die wrok en wraakzucht ons tot moordzucht drijft, slikken we graag pilletjes. En omdat we die pilletjes graag slikken, en er op het platteland op een normale manier haast geen ‘goedbelegde boterham’ meer te verdienen is, produceren we die pilletjes ook graag en veel.
Van het slikken van de pilletjes worden we zacht en lief, en van het produceren ervan worden we rijk. Win-win zou je denken, maar ja, het mag weer eens niet.
