Auteur: Saskia en Saskia

We zijn in verwarring. We dreigen verstrikt te raken in een identiteitscrisis die maar op een manier kan eindigen: collectieve depressie.
Dat moeten we voorkomen en daarom een kloeke handleiding over wat ons Nederlander maakt. Om op terug te vallen, aan te refereren en om van te leren.
Voor de nieuwkomers, zodat ze weten waar ze zich aan te houden hebben, en, misschien nog wel meer, voor de hardwerkende Nederlander met voeten en voorouders in de Hollandse klei, voor stadse plattelanders en stedelingen in hun villa’s op de hei.
Zodat we allemaal weer een beetje houvast hebben.
Vandaag: de letter M.

Meedoen
In Nederland doe je mee. Je staat niet aan de zijlijn, je levert een bijdrage. Desnoods onder dwang. We noemen het de participatiemaatschappij. Anders gezegd: de voor wat hoort wat samenleving. Vroeger heette het: wie niet werkt zal niet eten, maar dat vinden we niet meer aardig en ook niet van deze tijd. Maar we vinden dus wel dat je moet meedoen. Ook al ben je ziek, ben je afgekeurd, ben je beperkt, wij kijken er positief tegen aan: er is altijd iets dat je wel kan. En wat je kunt, moet je ook doen. Anders krijg je geen uitkering. Alleen als je burn-out bent van het hele dagen bullshit-jobben achter een bureau in een kantoortuin, dan vallen we je niet lastig, want dan weten we dat je in ieder geval hebt meegedaan.

Mantelzorg
We willen gezond oud worden. Daar is niks mis mee. Maar we weten dondersgoed dat dat niet iedereen gegeven is. De kosten van de zorg voor al die krakkemikkige oudjes blijven maar stijgen. En die kosten moeten worden opgebracht door de hardwerkende Nederlander, die door de belastingdienst al genoeg wordt uitgeknepen. Je kan de hardwerkende Nederlanders niet maar blijven kaalplukken.
Enter: mantelzorg. Zelf voor je eigen dorre hout zorgen. Je verantwoordelijkheid nemen. De ouderen hebben voor jou gezorgd, dus is het niet meer dan normaal dat je iets terug doet. De formele gezondheidszorg is al duur genoeg, en om een oudje te voeren en te helpen de schoenen aan te trekken heb je geen opleiding of expertise nodig. Dat kan iedereen.

Monddood
Het ergste wat een Nederlander kan overkomen is monddood gemaakt worden. De vrijheid
om je mening te uiten is het allerhoogste goed en dient te allen tijde verdedigd te worden. Je moet overal en altijd alles kunnen zeggen wat je wilt. Waarbij uiteraard wordt aangetekend dat je je wel aan de in Nederland geldende kaders moet houden, want zomaar dingen roepen die wij niet vinden kunnen, dat gaat te ver. Doe je dat toch, dan maken we je met grote slagvaardigheid monddood.

We zijn in verwarring. We dreigen verstrikt te raken in een identiteitscrisis die maar op een manier kan eindigen: collectieve depressie.

Dat moeten we voorkomen en daarom een kloeke handleiding over wat ons Nederlander maakt. Om op terug te vallen, aan te refereren en om van te leren.
Voor de nieuwkomers, zodat ze weten waar ze zich aan te houden hebben, en, misschien nog wel meer, voor de hardwerkende Nederlander met voeten en voorouders in de Hollandse klei, voor stadse plattelanders en stedelingen in hun villa’s op de hei.
Zodat we allemaal weer een beetje houvast hebben.
Vandaag: de letter L.

Liberalisme
Traditioneel een in Nederland sterke politieke stroming waarin de vrijheid van het individu centraal staat. Oorspronkelijk emancipatoir. Recentelijk zijn liberalen gemuteerd tot aanhangers van een zwalkende on-ideologie die aanschurkt tegen extreemrechts en bij wie liegen de favoriete hobby is geworden. Geliefd bij de Nederlandse middenstand en uiteraard ook bij het grootkapitaal. Zeker nu de liberale versie van vrijheid steeds meer ikke-ikke-ikke en de rest kan stikken is. Eigenbelang eerst. Het mag gewoon.

Linkse hobby
Linkse hobby is een lastig begrip, omdat niet zomaar duidelijk is wat wel, en wat niet een linkse hobby is. Zo is de Efteling cultuur, de opera een linkse hobby. Het bloemencorso is een uiting van liefde voor de natuur, onbespoten pluktuinen is een linkse hobby. Een bal gehakt bovenop een torentje stamppot hoort bij Nederland zoals hoofdkaas en karbonade, vegaburgers zijn een linkse hobby. Keihard aanpakken van straatjeugd in achterstandswijken is broodnodig, straatvaders en -moeders zijn een linkse hobby. Johan Derksen is een toffe tv-personality, de NPO is in zijn geheel een linkse hobby. Plezierjacht is gewoon wat het zegt: dieren doden voor je lol, weidevogels tellen is een linkse hobby. Kortom, alles wat niet lelijk, vies, harteloos, achterbaks en gemeen is, heeft grote kans een linkse hobby te zijn.

Lomp
Wil je doorgaan voor een echte Nederlander? Gedraag je dan lomp, onbehouwen. Zeker als je op vakantie bent in het buitenland. Commandeer, schreeuw door het restaurant je bestelling, knip met je vingers als je een ober wilt, ding af tot de verkoper bijna huilt van ellende. Geef nooit een fooi, gedraag je als een vorst en behandel iedereen als je personeel. In eigen land kan dat allemaal niet zo ostentatief, maar je kan natuurlijk wel altijd doorfietsen, ook al is het voetgangerslicht groen, je naar voren wringen en met je ellebogen werken bij verkoopfestivals als de Drie Dwaze Dagen of bij Mediamarkt, en gewoon direct je bestelling roepen ook al kom je net aan in een volle winkel.

We zijn in verwarring. We dreigen verstrikt te raken in een identiteitscrisis die maar op een manier kan eindigen: collectieve depressie.
Dat moeten we voorkomen en daarom een kloeke handleiding over wat ons Nederlander maakt. Om op terug te vallen, aan te refereren en om van te leren.
Voor de nieuwkomers, zodat ze weten waar ze zich aan te houden hebben, en, misschien nog wel meer, voor de hardwerkende Nederlander met voeten en voorouders in de Hollandse klei, voor stadse plattelanders en stedelingen in hun villa’s op de hei.
Zodat we allemaal weer een beetje houvast hebben.
Vandaag: de letter K.

Kinderen
Wij Nederlanders hebben ongeveer anderhalf kind per vrouw. Dat vinden we een zorgelijk laag aantal, waar we wat aan moeten doen om onze cultuur te beschermen tegen te veel invloed van andere culturen. Want andere culturen brengen testosteronbommen voort die veel kinderen maken.
Wij kijken als het om kinderen gaat niet verder dan onze eigen reproductiedrang. Niet naar de groeiende wereldbevolking. Niet naar de draagkracht van de aarde. Niet naar hoe we alle mensen op onze wereldbol een bescheiden mate van welzijn kunnen garanderen. Wij moeten meer kinderen krijgen, want onze waarden en normen moeten behouden blijven voor de mensheid.
Maar kinderen kunnen ons ook hinderen bij onze klim op de maatschappelijke ladder. Daarom schrijven we de foetus, meteen nadat de eerste echo is gemaakt, in voor de crèche en de buitenschoolse opvang. Opdat we ongestoord carrière kunnen maken. Wij besteden de dagelijkse zorg voor onze kinderen graag uit, want zo houden we ruimte voor quality time met de kids in onze drukke agenda’s.

Konkelen
Nederlanders hebben een ingebouwd alarm dat afgaat als er wordt gekonkeld, zeker waar het gaat om het Haagse. Konkelen vindt daar plaats in achterkamertjes, waar deals worden gesloten die meestal niet best uitpakken voor de mensen die er geen invloed op hebben. En ergens geen invloed op hebben vinden Nederlanders bijna net zo erg als konkelen in achterkamertjes. Daarom haken we af, keren we het kartel de rug toe en verenigen we ons als  Boze en Bezorgde Burgers om samen met de boeren op trekkers de achterkamertjes waar gekonkeld wordt te belegeren tot de onwelgevallige maatregelen worden teruggedraaid. Dat laatste gaat ook via konkelen in achterkamertjes, maar nu de we zelf meedoen is dat niet meer erg, maar extraparlementair en wat het volk wil.

Kliekjesdag
Een mooi Nederlands gebruik in de traditie van ‘ons ben zunig’. Als er door de week resten eten overblijven, sparen we dat op tot kliekjesdag, de dag dat we van al die overblijfsels nog een maaltijd bereiden. Meestal zaterdag, dan hoeft moeder ook eens niet te koken. Niet dat er vaak veel restjes overblijven, want Nederlanders koken afgepast. Er wordt niet standaard gerekend op een onvoorziene gast die aanschuift. Dat vinden we niet prettig, onvoorziene gasten die zich aandienen, net als wij aan tafel willen gaan.
In modernere gezinnen is kliekjesdag minder populair, en worden de restjes meestal gewoon door de plee gespoeld, en worden er op zaterdag door een onderbetaalde ZZP’er pizza’s bezorgd.

We zijn in verwarring. We dreigen verstrikt te raken in een identiteitscrisis die maar op een manier kan eindigen: collectieve depressie.
Dat moeten we voorkomen en daarom een kloeke handleiding over wat ons Nederlander maakt. Om op terug te vallen, aan te refereren en om van te leren.
Voor de nieuwkomers, zodat ze weten waar ze zich aan te houden hebben, en, misschien nog wel meer, voor de hardwerkende Nederlander met voeten en voorouders in de Hollandse klei, voor stadse plattelanders en stedelingen in hun villa’s op de hei.
Zodat we allemaal weer een beetje houvast hebben.
Vandaag: de letter J.

Jaarcijfers
We hebben een zwak voor jaarcijfers. De kranten koppen over resultaat en winstmarges die uit die jaarcijfers naar voren komen. Daarmee doen we net alsof we iets zeggen over de staat van onze economie, terwijl iedereen natuurlijk weet dat het vooral gaat over hoeveel de aandeelhouders bijgeschreven krijgen. Maar ook dat vinden we mooi: we kijken op tegen mensen die geld naar binnen harken waar ze niets voor hoeven doen. (Zie ook: Handelsgeest). Behalve natuurlijk als het uitkeringstrekkers zijn. Dat zijn profiteurs op kosten van de hardwerkende Nederlander.

Joepie joepie das helemaal toppie
Uitroep gemunt door onze minister-president. In het negatief te gebruiken als er iets echt verschrikkelijk misgegaan is en je het onder je bezielende leiding gewoon hebt laten gebeuren. Dan zeg je: nee, het is niet echt dat je een gevoel hebt van ‘joepie joepie das helemaal toppie’. Het zou mogelijk ook gebruikt kunnen worden voor hoe je je voelt als er iets helemaal goed is gegaan, maar dat heeft onze minister-president sinds zijn aantreden nog niet aan de hand gehad.

Jus
Spreek uit sjuu. Een mengsel van braadvet waarin vlees heeft liggen bakken of sudderen, aangelengd met water. Onmisbaar bestanddeel in elke echte Nederlandse maaltijd. Kan ook gemaakt worden met poeder, dat in warm water kan worden opgelost. Want we houden van gemak. Het mengsel vult een kuiltje in de gestampte pot die nog steeds het neusje van de zalm is van de Hollandse keuken. (Zie ook: aardappels).

We zijn in verwarring. We dreigen verstrikt te raken in een identiteitscrisis die maar op een manier kan eindigen: collectieve depressie.
Dat moeten we voorkomen en daarom een kloeke handleiding over wat ons Nederlander maakt. Om op terug te vallen, aan te refereren en om van te leren.
Voor de nieuwkomers, zodat ze weten waar ze zich aan te houden hebben, en, misschien nog wel meer, voor de hardwerkende Nederlander met voeten en voorouders in de Hollandse klei, voor stadse plattelanders en stedelingen in hun villa’s op de hei.
Zodat we allemaal weer een beetje houvast hebben.
Vandaag: de letter I.

Israël
Israël is onze vriend. Onze bondgenoot. Het land dat joden van ons kregen nadat wij ze zo massaal hadden verraden, niet alleen tijdens de Tweede Werelddoorlog, maar al honderden jaren. Het is prettig dat de joden nu een thuisland hebben, wij vinden het fijn als ze daar naartoe gaan. Want wat is er nou beter dan je eigen land, vol met je eigen mensen en helemaal ingericht volgens je eigen normen en waarden. Dat willen wij, dus dat wil iedereen! Want: eerlijk is eerlijk: we doen wel of ‘onze joden’ erbij horen, sterker nog, we gaan beschermend om hen heen staan, maar daarmee bevestigen we eigenlijk weer opnieuw: jullie zijn niet als wij. We gedogen jullie, maar jullie horen er niet echt bij. Maar dat mogen asielzoekers en moslims niet weten.

---

Inspraak
Heel Nederland is een soort babbelbox. Iedereen mag overal over meepraten. Inspraak noemen we dat. We hebben er hele constructies voor in elkaar gezet, voor alle niveaus, op alle fronten. Als het moet met instructies in zeven talen. Toch hebben we een halfslachtige verhouding met inspraak: we vinden het volkomen natuurlijk dat er naar ons geluisterd wordt en dat onze zin of onzin serieus genomen wordt. Sterker nog: als wij zelf iets opperen, dient dat direct instemmend en met gejuich ontvangen te worden. Heel anders wordt dat als er iets geopperd wordt waar we het niet mee eens zijn. Dan moet je gewoon je kop houden en je schikken naar de meerderheid. Want de meerderheid is het volk. En het volk heeft gelijk.

Instituties
Iets schimmigs waar cultuurmarxisten en de vijfde kolonne doorheen marcheren om ze of naar hun hand te zetten of van binnenuit uit te hollen. (Zie ook: Nep)

We zijn in verwarring. We dreigen verstrikt te raken in een identiteitscrisis die maar op een manier kan eindigen: collectieve depressie.
Dat moeten we voorkomen en daarom een kloeke handleiding over wat ons Nederlander maakt. Om op terug te vallen, aan te refereren en om van te leren.
Voor de nieuwkomers, zodat ze weten waar ze zich aan te houden hebben, en, misschien nog wel meer, voor de hardwerkende Nederlander met voeten en voorouders in de Hollandse klei, voor stadse plattelanders en stedelingen in hun villa’s op de hei.
Zodat we allemaal weer een beetje houvast hebben.
Vandaag: de letter H.

Huisdieren
Wij Nederlanders houden van onze huisdieren. Misschien wel meer dan van onze medemensen. Er zijn landgenoten die hun kat of hond liever zien dan hun man, vrouw of kinderen. Huisdieren zijn bijkans heilig. We hebben modelijnen voor honden, inclusief feestkleding; we kopen kipfilet met mais en kaas of zeevruchten met tonijn en zalm voor onze katten; er zijn krabkastelen en manden die elektrisch verwarmd kunnen worden voor onze geliefde harige huisgenoten. Niks is te gek. Voor al het andere niet-menselijke leven hebben wij Nederlanders een ingebakken minachting, want we zijn nou eenmaal de rentmeesters van de aarde, en daarmee zijn we boven de dieren gesteld.

Henk
De echte Nederlander. Getrouwd met Ingrid. Voorheen vooral woonachtig in Almere, nu steeds vaker ook te vinden op het platteland waar je nog gezellig onder ons kunt zijn. Henk is idealiter vader van een jongen en een meisje. Er staan bij Henk twee auto’s voor de deur, een terreinwagen voor hem en een boodschappenautootje voor moeder de vrouw. De belangrijkste zaken in het leven van Henk zijn koopkracht, ’s avonds een goed stuk vlees op tafel en elk jaar een vliegvakantie met het hele gezin naar de zon.
Mannen als Henk hebben dit land opgebouwd na de oorlog; hebben Nederland gemaakt tot wat het is. En daar zijn ze trots op.

Handelsgeest
Als er iets is wat ons Nederlanders in het bloed zit, is het handelsgeest. Wij verkopen alles als we er geld mee kunnen verdienen. Je ziet het in de zomer, in de betere buurten waar meisjes met vlechtjes glaasjes koud water verkopen of brakke knutseltjes voor een euro per stuk. Je ziet het op koningsdag, als iedereen het puin uit zijn garage, schuur of zolder aan de man probeert te brengen. Je ziet het ook in groter verband, waarbij we onze overschotten dumpen in ‘arme landen’ en zo de lokale economie kapot concurreren. Er zal vrije handel zijn, of er zal geen handel zijn. Het mooiste vinden we handelen in lucht, in derivaten, in polissen, in schuldbekentenissen, de glaasjes koud water van de handige jongens. Geld verdienen zonder er iets voor hoeven doen. Dat vinden we mooi.

We zijn in verwarring. We dreigen verstrikt te raken in een identiteitscrisis die maar op een manier kan eindigen: collectieve depressie.
Dat moeten we voorkomen en daarom een kloeke handleiding over wat ons Nederlander maakt. Om op terug te vallen, aan te refereren en om van te leren.
Voor de nieuwkomers, zodat ze weten waar ze zich aan te houden hebben, en, misschien nog wel meer, voor de hardwerkende Nederlander met voeten en voorouders in de Hollandse klei, voor stadse plattelanders en stedelingen in hun villa’s op de hei.
Zodat we allemaal weer een beetje houvast hebben.
Vandaag: de letter G.

Gezellig
Wij Nederlanders houden van gezelligheid. En bij gezelligheid hoort alcohol. Thee of ‘n frisdrankje is voor softies, lulletjes rozenwater, wegkijkers, pappen-en nathouders. Behalve als je de Bob bent, want de ben je toch al de lul en dan mag fris wel gezellig heten. Wil je meedoen aan de gezelligheid bij borrels, vrijmibo’s, verjaardagen, festivals, nou ja, bij zo’n beetje van alles wat sociaal is, leer dan je druivensap te nippen als wijn, je 0.0 achterover te klokken alsof het Heineken is, of simuleer een darmkwaal.

Gewoon
‘Doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg’ is een gevleugeld gezegde. ‘Je kop niet boven het maaiveld uitsteken’ is een ander geliefde uitdrukking. Gewoon doen, niet opvallen, geen rare dingen aantrekken of zeggen, als je daar geen ‘diagnose’ voor hebt gekregen. Opgaan in de massa, doen zoals iedereen doet. Daar houden wij van.

Gulden
Een echte Nederlander verlangt hartstochtelijk terug naar de gulden. Die rekent nog steeds om. De gulden is symbool geworden voor de goede oude tijd, toen we Indië nog hadden en op een dubbeltje een vrouwenhoofd stond. Dat platte stuk geperst metaal staat voor Onze Natie, voor de grootsheid van ons kleine land, toen we internationaal nog een aardig partijtje meebliezen met onze overzeese gebieden. Met de komst van de euro is dat glorieuze verleden verkwanseld en zijn we overgeleverd aan het moloch van de Europese Unie met hun hoofdstad in Brussel en hun bemoeizucht vastgelegd in duizenden wetten en onzinnige regeltjes. Een Nederlandse patriot wil de gulden terug. En de grenzen dicht.

We zijn in verwarring. We dreigen verstrikt te raken in een identiteitscrisis die maar op een manier kan eindigen: collectieve depressie.
Dat moeten we voorkomen en daarom een kloeke handleiding over wat ons Nederlander maakt. Om op terug te vallen, aan te refereren en om van te leren.
Voor de nieuwkomers, zodat ze weten waar ze zich aan te houden hebben, en, misschien nog wel meer, voor de hardwerkende Nederlander met voeten en voorouders in de Hollandse klei, voor stadse plattelanders en stedelingen in hun villa’s op de hei.
Zodat we allemaal weer een beetje houvast hebben.
Vandaag: de letter F.

Fel
Nederlanders zijn fel. We trekken van leer, we halen uit bij het minste of geringste. Dat zit ons in het bloed, we zijn vechters. Vinden we zelf. Voor mannen is felheid een lovenswaardige eigenschap. Echte mannen laten niet met zich sollen. Die krijgen dingen gedaan. Voor vrouwen is felheid vaak een teken van onzekerheid, een manier om hysterie te overschreeuwen. Daar kunnen ze niks aan doen. Dat zit in hun aard.

Fluiten
Kon je vroeger als Nederlander gewoon naar meisjes fluiten (fffftttt… waar gaan die mooie beentjes heen….), doe dat nu absoluut niet meer! Voor je het weet heb je gedoe aan de broek, gezeik aan de kop en gedonder in de glazen. Meisjes zijn meiden geworden en steeds beter in #MeToo. Flauwekul, man. Echt. Zo overdreven. Maar ze winnen terrein, de meiden en de vrouwtjes, en ze worden nog gesteund ook, door van die zachtmannen, watjes, pappadagpappa’s en gendergelijkheidsmafketels.

Formatie
Het vormen van een nieuwe regering nadat er verkiezingen zijn geweest. Wordt gekenmerkt door gebroken verkiezingsbeloften en duurt vaak lang. We waren eraan gewend geraakt, volgden al dat gezeik nauwelijks nog want we stemden toch al niet, allemaal zakkenvullers, daar in Den Haag. (Zie: zakkenvullers). Gelukkig is het tij gekeerd en herleefd onze de belangstelling voor politiek. Van verkiezingen tot formatie, het hele spectrum is interessant geworden, want we hebben gewonnen en nu wordt er naar ons geluisterd! Wij krijgen eindelijk onze zin. Nederland wordt weer van ons.