We zijn in verwarring. We dreigen verstrikt te raken in een identiteitscrisis die maar op een manier kan eindigen: collectieve depressie.
Dat moeten we voorkomen en daarom een kloeke handleiding over wat ons Nederlander maakt. Om op terug te vallen, aan te refereren en om van te leren.
Voor de nieuwkomers, zodat ze weten waar ze zich aan te houden hebben, en, misschien nog wel meer, voor de hardwerkende Nederlander met voeten en voorouders in de Hollandse klei, voor stadse plattelanders en stedelingen in hun villa’s op de hei.
Zodat we allemaal weer een beetje houvast hebben.
Vandaag: de letter P.
Piet – Zwart
Hoe de linkse elite van de NPO ook zijn best doet met roetveegpieten, regenboogpieten, blonde pieten of andere woke onzin, de echte Piet is een blanke die zijn gezicht met een boven een kaarsenvlam geblakerde kurk zwart schminkt, de lippen fors in rood aanzet en absoluut geen acteertalent nodig heeft om zich als domme kracht danwel knecht voor te doen. Zo hoort het. En zo blijft het.
Politie
We zijn apetrots op onze politie. We staan vierkant achter onze jongens en meiden in blauw. Ook als ze een zwart North Face jekkie aanhebben en er met goesting op los slaan bij demonstraties van klimaat- en mensenrechtenactivisten. Die zeikerds vragen er toch gewoon om eens even goed op hun falie te krijgen. Ze verdienen het.
We houden ook van de politie als ze routinematig meer mensen met een migratieachtergrond aanhouden bij fouilleer-acties, verkeerscontroles of gewoon omdat ze er zin in hebben.
We houden weer niet van de politie als die dienstkloppers ons aanhouden, we een volkomen onterechte boete krijgen of ons ergens de toegang ontzegd wordt. Zeker dat laatste kan echt niet, want is een inperking van onze vrijheid. (Zie ook: Antiautoritair)
Polderen
Wij Nederlanders proberen krampachtig altijd een compromis te bereiken. Onze meest geliefde bezigheid is alles indelen volgens de grootse gemene deler. (Zie ook: Gewoon) We vinden het stoer om te denken dat dit voortkomt uit onze gezamenlijke strijd tegen het water, ontstaan toen we onze moerasdelta drooglegden door dijken te bouwen en de zo ontstane polders leeg te pompen. Maar eigenlijk is het omdat niemand ooit direct ergens verantwoordelijkheid voor durft te nemen. ‘Samen sterk’ noemen we dat, maar het is natuurlijk geïnstitutionaliseerde zwakte, gebrek aan echt, verbindend leiderschap.
